Mona

Mona.

Dziewczynka zajadająca się malinowymi makaronikami. Przyjaciółka wołu o imieniu Mun. Dojrzała kobieta, która nie chce chować włosów pod chustą. Matka syna, który z nią nie rozmawia. Żona męża, który jej nie dotyka. Pielęgniarka w szpitalu powoli pożeranym przez rozrastającą się dżunglę.

Kiedy na jej oddział trafia ciężko ranny Adam, Mona robi wszystko, by chłopak przeżył. A w niej samej wybucha żądza i pragnienie zmiany. Tylko czy można uciec od zniewalających zasad, przeszłości, siebie?

Po międzynarodowym sukcesie Jeziora Bianca Bellová powraca z nową powieścią, by znów umiejscowić swoich bohaterów w niedookreślonym czasie i przestrzeni, w świecie tajemniczym, nienazwanym, choć nasuwającym wiele realnych skojarzeń.

Czeska autorka w typowym dla siebie surowym stylu tka poruszającą, uniwersalną opowieść o silnych emocjach wplątanych w sztywne nakazy. Za książkę otrzymała nagrodę Česká kniha 2020.

KSIĄŻCE PATRONUJĄ

WYBRANE RECENZJE

Bellovej udała się sztuka niełatwa: im więcej podaje szczegółów i konkretów dotyczących miejsca, tym bardziej staje się ono nieosiągalne, oniryczne, ulotne.

Katarzyna Buszkowska, Literacki GPS LINK

Język Bellovej jest subtelny, nie znajdziecie tu wielu metafor i rozbudowanych opisów. Jest przy tym bardzo dotkliwy. Annie Radwan-Żbikowskiej udało się go wspaniale przetłumaczyć, dzięki czemu możemy zupełnie nie zauważyć, kiedy z baśni trafiliśmy do reportażu, ale w którymś momencie na pewno to poczujemy.

Agnieszka Czoska, „Fabularie” 3/2020

Przerażające jest to, że Mona i Adam pochodzą z miejsc, których wcale nie wymyśliła Bianka Bellová. W rzeczywistości okrucieństwo jako norma i narzędzie polityki wciąż opanowuje nowe terytoria.

Ewa Glubińska, Szuflada.net LINK

Bianca Bellová i Mona zachwycają i przerażają równocześnie. Praska pisarka zdaje się odkrywać przed czytelniczkami i czytelnikami różne oblicza bólu, poddania, reifikacji. Jednak to, co uderza najmocniej, to sytuacja kobiety w nadal zdominowanym przez mężczyzn i zabobony świecie – nawet, jeśli jest nienazwany i nieumiejscowiony na mapie.

Georgina Gryboś, Literacka Kavka LINK

Okazało się, że można w czasach postpostpostmodernizmu wymyślić sobie bardzo oryginalny sposób pisania i trzymać się tego z sukcesem. Że w czasach, kiedy literatura jest zużyta, można pisać tak prosto i tak dobrze sobie radzić.

Piotr Kofta, Dwójka - Polskie Radio LINK

Bellová w Monie stworzyła swoiste Macondo, podupadłe miasto-państwo, w którym niczym w soczewce skupiły się problemy współczesnego świata, zamieszkałe przez skazany na sto lat samotności naród. (…) Zaryzykuję stwierdzeniem, że Mona wyróżni się na tle wszystkiego, co w tym roku przeczytaliście, a w najgorszym razie - z pewnością nie zawiedzie waszych oczekiwań.

Pamela Kul, Golden Critic LINK

Osobliwy jest realizm piątej powieści Bianki Bellovej – idący od Kafki i poetyki przypowieści, może też od Kubina i Ladislava Fuksa (…).

Krzysztof Lisowski, „Czas Literatury” 4/2020

Mona to książka o piekle kobiet. To realistyczna, krótsza wersja Opowieści podręcznej (...).

Małgorzata Sidz, Ryż i Lukrecja LINK

(...) [ta] niewielkich rozmiarów, wymykającą się prostej interpretacji proza, to jedna z tych książek, które na długo zostają w pamięci. I to zarówno dzięki specyficznie skonstruowanej fabule, ale także z powodu tematyki – niby uniwersalnej, ale jakże bliskiej temu, co tu i teraz.

Tomasz Radochoński, Nowalijki LINK