Sprawy, na które przyszedł czas

Alice i Richard: praskie małżeństwo jakich wiele, siedemnaście lat razem, dwoje dzieci. Rzadko są wobec siebie szczerzy, namiętność wyparowała, a wspólne spędzanie czasu od dawna nie sprawia im większej radości, mimo to dalej ciągną ten wózek, bo przecież żadnemu z nich tak naprawdę nie dzieje się krzywda. Przychodzi jednak czas, kiedy muszą zastanowić się, czy dotychczasowe życie jeszcze im wystarczy, i dokonać wyboru.

Petra Soukupová, „specjalistka od krojenia rodziny”, po kilku powieściach skupionych na relacjach między rodzeństwem czy rodzicami a dziećmi w swojej najnowszej książce, Sprawy, na które przyszedł czas, pierwszy raz bierze pod pisarski skalpel parę małżeńską. Wiwisekcję ich związku przeprowadza od pierwszej randki, poprzez fazę urządzania się „na swoim”, narodziny dzieci, codzienne przepychanki o bzdury i o sprawy istotne, aż do przełomu.

Napisana charakterystycznym dla autorki, lekko niechlujnym i pozbawionym ozdobników stylem historia buzuje od emocji i udowadnia, że najtrudniej być blisko z kimś, kto jest tuż obok.

KSIĄŻCE PATRONUJĄ

WYBRANE RECENZJE

Autorka unika czarno-białych portretów. Świetnie zarysowany zostaje chociażby początek związku oparty na fałszywym wyobrażeniu i udawaniu. Ten brak autentyczności źle wróży przyszłości, bo im dalej w las, tym mniej chce się kłamać i kreować siebie. Rozczarowanie bywa więc dużo większe. Znakomita jest scena wyprawy dwojga małżonków w góry i odkrycie, że dalej nie można już udawać. Można ją potraktować jako moment zwrotny w powieści. Problem w tym, że niektórych spraw nie da się tak po prostu wytłumaczyć, a brak zrozumienia bywa paraliżujący i dławiący dla tej osoby, która go doświadcza. Soukupová celnie, z dużą wrażliwością i brutalnością zarazem to uwikłanie odsłania. Bardzo dobre.

Bernadetta Darska, LINK

To, co fascynuje mnie w prozie czeskiej pisarki, to jej zmysł bardzo wiernego odtwarzania realnych problemów, z którymi borykają się bohaterowie jej powieści. Za każdym razem mam wrażenie, że albo Petra Soukupová przeżyła te historie, albo była powierniczką ludzkich dramatów. To wszystko świadczy o tym, jak doskonałą jest obserwatorką. Bez koloryzowania, literackiego upiększania, z bezwzględną szczerością pokazuje, kim jest człowiek, jakie ma wady i zalety, czego potrzebuje do szczęścia. 

Katarzyna Denisiuk, Na czytniku, LINK

Czytajcie, Petra Soukupová jest w życiowej formie.

Marta Kowal, Ex libris Marty, LINK

To doskonała literatura paradoksalnie pozostająca daleko od literatury (chciałoby się kolokwialnie powiedzieć: to nie literatura, to samo życie).

Michał Paweł Urbaniak, ArtPapier, LINK

Dla mnie ta powieść była jednak trochę zaskoczeniem. Bo we wcześniejszych powieściach autorki łatwiej jakoś było współczuć bohaterom, ich smutek był bardziej oczywisty, ich więzi w jakiś sposób silniejsze, bardziej szczere. Tym razem autorka serwuje nam kociołek pełen buzującej złości. Złości, że sami siebie zamykamy w niewidzialnych klatkach, a jako ludzie potrafimy się wyłącznie ranić.

Ania Maślanka, Literackie skarby świata całego, LINK

Autorka pokazuje, że w konflikcie i codziennych problemach zawsze są dwie strony (a czasem nawet więcej), a wreszcie, że w każdym z nas tkwi pragnienie bliskości, ale nie zawsze realizujemy je tak jak powinniśmy, nie zawsze nasze wybory są dobre, często miewają swoje trudne konsekwencje.

Bookhunter.pl, LINK