To jeszcze nie koniec

SERIA: Marie Výrová, tom 2

Upalne lato 1987 roku. Magda, Zuza i Hana spędzają wakacje w starej willi rodziny Třebovickich. Sielankę przerywa wyjątkowo drastyczne morderstwo. Funkcjonariusze nadzwyczaj szybko wskazują i aresztują sprawcę, zupełnie lekceważąc zeznania jednej z dziewczynek, która twierdzi, że na miejscu zbrodni widziała dziwną zieloną zjawę...

Dwadzieścia pięć lat później podinspektor Marie Výrová, zwana Wielką Sową, wraca do starej sprawy. Wkrótce przekona się, że w dawnym śledztwie roiło się od błędów i nadużyć. Nakłania więc świadków, aby minuta po minucie odtworzyli tamten tragiczny dzień. Co Třeboviccy ukrywali przez lata i czy zabił któryś z nich?

To jeszcze nie koniec jest połączeniem pasjonującej powieści kryminalnej, historii o upadku wpływowej rodziny oraz mrocznej ballady romantycznej.

A Michal Sýkora, w kolejnym po Człowieku pana ministra tomie serii o śledczych z Ołomuńca, potwierdza swój talent, czerpiąc z najlepszych tradycji gatunku.

KSIĄŻCE PATRONUJĄ

WYBRANE RECENZJE

To jeszcze nie koniec to nie tylko szalenie wciągający kryminał, ale też mroczna i po ludzku bolesna opowieść o upadku wpływowej rodziny, którą stać było na wielkość, ale zniszczyło ją jedno felerne popołudnie i konsekwencje tragicznych wydarzeń. Czytajcie, bo to jedna z najlepszych, o ile nie najlepsza powieść z serii Czeskie Krymi.

Marta Kowal, Ex libris Marty LINK

W tym tomie znalazłam wszystko to, co lubię. Spokojne śledztwo, zagadkę z przeszłości i skupienie na relacjach społecznych. Do tego lekki i przyjemny styl, dzięki czemu książkę czytało się bardzo fajnie. Naprawdę dobrze się przy niej bawiłam!

Martyna Chmiel, Kryminał na talerzu, LINK

Dostrzegam w tej fabule mocniejsze akcenty, ale na szczęście pisarzowi nie zabrakło poczucia humoru, sarkazmu i dystansu, dzięki czemu jego kryminał, pomijając okrucieństwo zbrodni, to przede wszystkim dobrze napisana i przemyślana historia udanie wpisująca się w ramy gatunku. Miałem dobrze przeczucie, kończąc recenzję Człowieka pana ministra, żeby jego autora umieścić na półce ulubione/warteuwagi. Lektura drugiej książki czeskiego pisarza tylko utwierdziła mnie w tym przekonaniu.

Tomasz Radochoński, Nowalijki, LINK

Michal Sýkora napisał bardzo przyjemny kryminał. Może słowo przyjemny nie jest fortunne, zderzając go z obrazem zabójstwa (brr), ale odnosi się do fabuły jako całości. W ciekawy sposób powiązał dwa wątki czasowe z 1987 roku i 2012 roku, meandrując pomiędzy rodzinnymi tajemnicami. Wplecione wątki polityczne, społeczne oraz „nastolatkowe” stały się świetnym dopełnieniem całej historii.

Katarzyna Denisiuk, Na czytniku, LINK

W najnowszej powieści Sýkora w bardzo umiejętny sposób połączył kryminalne napięcie z ważnym psychologicznie i społecznie wątkiem. Przy okazji ciekawej i absolutnie nieprzewidywalnej intrygi pozwolił czytelnikowi wziąć pod lupę wyjątkowo przygnębiające studium rozpadu rodziny, w której każdy krzyk, nawet małego Lukáška, był krzykiem rozpaczy. Sýkora poruszył problem toksycznych relacji, braku zrozumienia czy zwykłej codziennej życzliwości, które – gdy niebezpiecznie narastają – prowadzą do frustracji. (...) Na brawa zasługują nie tylko pomysł na fabułę i świetny styl Sýkory, lecz także polskie tłumaczenie Krzysztofa Wołosiuka oraz redakcyjne przygotowanie tekstu.

Katarzyna Sosnowicz, Się czyta, LINK

Poza muzycznymi dygresjami, a także przywiązywaniem wagi do innych konkretów (jak choćby menu restauracji, pogoda) zaletą nowego tomu jest to, że wraz ze zniknięciem literaturoznawców występujących w roli ofiar i podejrzanych nie zniknęła z cyklu literatura – Sýkora wszak swojej naukowej profesji nie zmienił.

Kamila Czaja, ArtPapier, LINK