Którędy szedł anioł

Martin Vrána dorasta na ostrawskim blokowisku w ponurych czasach realnego socjalizmu, nowa rzeczywistość lat dziewięćdziesiątych okazuje się jednak niewiele radośniejsza...

Kto nam kazał tu żyć? Tu, wśród krzaków, których ogołocone gałęzie przyodziały się teraz w strzępy plastikowych worków. Tu, gdzie płaty metalu kruszą się od rdzy, gdzie żelazo jest zmęczone, barierka wygięta, szyny puste, domy zamknięte, okna mętne i brudne od nieprzyjaznych spojrzeń i ciągłego gapienia się na niskie niebo, z którego sączy się paskudna marcowa mżawka.

Martina i innych bohaterów książki Którędy szedł anioł spotykamy w przełomowych dla nich momentach, kiedy wszystko, na czym opierali swoje dotychczasowe życie, nagle zostaje podane w wątpliwość.

Bohaterowie powieści, zwyczajni ludzie, nierzadko ciężko doświadczeni przez los, zabierają nas w świat pełen surowego piękna, melancholijnych i ciemnych, jakby wiecznie przyprószonych sadzą obrazów górniczego miasta. Świat przerażający i pusty, a jednak - zdaje się mówić Balabán - stworzony po to, by się w nim zadomowić. Mimo wszystko.

Którędy szedł anioł to trzecia książka Jana Balabána w Polsce, poprzednie Wakacje/ Możliwe, że odchodzimy (2011, Afera) i Zapytaj taty (2013, Książkowe Klimaty) zyskały uznanie czytelników i krytyki

KSIĄŻCE PATRONUJĄ

WYBRANE RECENZJE

Trzy rzeczy wyróżniają Jana Balabána: Po pierwsze, to nie jest pisarz ironiczny, tylko raczej serio traktujący swoje tematy. Po drugie nie jest to pisarz sentymenalny. A po trzecie jest to w jakiejś mierze pisarz religjiny.

Którędy szedł anioł to trochę historia czeskiej Nowej Huty drugiego pokolenia.

Piotr Kofta, Dwójka - Polskie Radio LINK

Jest w tej przejmująco smutnej powieści jakieś piękno. I ból, który rani do głębi serca, wciąga z człowieka skrywane emocje. Którędy szedł anioł to powieść, którą się przeżywa każdym kawałkiem duszy. A sam Balabán udowadnia, że był najlepszym czeskim (choć tak bardzo „nieczeskim”) pisarzem współczesnym. Jaka szkoda, że już nic więcej nie napisze.

Marta Kowal, Ex Libris Marty LINK

Poszczególne rozdziały są jak wysmakowane kadry czarno-białego filmu, reportażu o zwykłym życiu górników, który w połączeniu z subtelną muzyką i pięknymi ujęciami tworzy metaforę życia w ogóle.

Katarzyna Krzan, Granice.pl LINK

Sama powieść napisana niezwykle poetyckim językiem, pełnym melancholii oraz smutku. Bardzo pesymistyczna, wręcz dekadencka proza, ale przy tym piękna.

Marta Pyznar, Cuddle Up With A Good Book LINK

Nie jest to książka o Czechach Hrabala - śmiejących się bestiach. W ogóle poetyka obydwu pisarzy jest zupełnie różna. Wiecie jednak, co jest dokładnie takie same? Dni naszego życia. Tak, Twojego też. Jeśli tylko, tak jak ja i Martin, jesteś dzieckiem Europy Środkowej.

Natalia Rojek, Medytacje LINK