Zasady śmiesznego zachowania

Zasady śmiesznego zachowania – czeska proza, do której idealnie pasują patetyczne i niemodne przymiotniki: piękna i mądra.

Zasady śmiesznego zachowania to rozdarta na trzy części intymna spowiedź bohatera, którego trafnie charakteryzuje pewna uwikłana w relację z nim kobieta: Jesteś wiecznie niezadowolony, podkurwiony, nieokreślony, nie można się do ciebie zbliżyć, nie dasz się nabrać, robisz z siebie gwiazdę, chlejesz, rżysz jak koń, w środku cały się trzęsiesz, potem bierzesz stilnox, żeby zasnąć. Chcesz tak umrzeć? Chcesz i jeszcze będziesz z tego śmiesznie dumny.

Z każdą stroną książki coraz bardziej zaprzyjaźniamy się z dość irytującym facetem. Towarzyszymy mu, kiedy lata na paralotni odurzony psychotropami, robi bilans „straconych lat”, zajmuje rozmową umierającego ojca, zbywa niedającą się zbyć panią, czy płynie w dół delty Dunaju, żeby wysypać prochy ojca do najbardziej obrzydliwego z mórz, a, jak się okazuje, także symbolicznie odnaleźć samego siebie.

Proza Hakla unosi na hipnotyzujących falach pomysłowego języka, celnych obserwacji, zaskakująco intymnych zwierzeń i energicznych, dowcipnych dialogów.

Choć z książki możemy się dowiedzieć, co trzeba zrobić, żeby się ośmieszyć, ona sama zdecydowanie nie ośmiesza autora, przeciwnie – stawia go wśród najciekawszych osobowości literatury czeskiej.

Książkę wyróżniono prestiżową Nagrodą Josefa Škvoreckiego.

KSIĄŻCE PATRONUJĄ

WYBRANE RECENZJE

Wyobraź sobie, czytelniku, że masz 50 lat, problem z alkoholem, znerwicowaną siostrę, z którą nie umiesz rozmawiać, nieuleczalnie chorego starego ojca, którego zarazem kochasz i nienawidzisz, byłą żonę, która zabrała twoje dziecko w siną dal, i ogólnie kłopoty z relacjami międzyludzkimi. Co robisz? Oczywiście dajesz się po pijaku namówić dwóm kretynom na popołudnie z paralotnią (nie umiesz latać na paralotni).

Piotr Kofta, Wprost LINK

Atmosfera powieści jest zabawna i trochę absurdalna. Fabuła rozwija się leniwie i jakby od niechcenia. Nie znajdziemy w niej żadnych niespodziewanych zwrotów akcji, czy skoków adrenaliny. A jednak książka aż kipi od emocji.

Marta Kowal, Ex libris Marty LINK

Mądra, prawdziwa i rewelacyjnie napisana rzecz. Taka mała-wielka proza.

Mikołaj Marszycki, naTemat.pl LINK

Przeczytałem gdzieś, że Honza to zrzęda. To nieprawda – cynik to nie zrzęda. Cynik kpi z wartości, zasad moralnych i ludzi, zrzęda najczęściej nie akceptuje swojego życia. Honza lubi swoje życie; mimo że zdaje sobie sprawę z własnej niedojrzałości, zupełnie mu ona nie przeszkadza.

Rafał Niemczyk, Experyment – recenzja dobrej książki LINK

W literaturze Hakla czuć Czechy, czuć nowoczesność i świeżość, powściągliwość i trafność obserwacji. A jego bohater zostaje z nami na dłużej. W końcu trochę nim jesteśmy.

Katarzyna Paluch, Etnosystem.pl LINK