Źródła Wełtawy

Surowa zima w lasach Szumawy. Niecodzienne znalezisko wstrząsa mieszkańcami pobliskich wsi. Ciało ubranej w obozowy pasiak trzynastolatki leży na pustkowiu, jakby wypluła je któraś z okolicznych gór. Terezka Velková, wzorowa uczennica, dobre dziecko. Skąd się tam wzięła? Dlaczego była tak ubrana?

Sprawa jest łakomym kąskiem nie tylko dla brukowców, ale też dla prowincjonalnego komisarza, który widzi w niej szansę na ratowanie swojego dobrego imienia.

Śledztwo budzi w miejscowej ludności wspomnienia dawnych krzywd, a w jego trakcie wychodzą na jaw zadziwiające fakty o tajnym obozie jenieckim, działającym kiedyś w głębi parku narodowego, przy samych źródłach Wełtawy. To stąd wypływa matka czeskich rzek. Wszystko wskazuje na to, że wypływa stąd także zło...

Źródła Wełtawy – wciągający kryminał z historią w tle, otrzymał nagrodę festiwalu Šumava Litera oraz wyróżnienie w Konkursie im. Jiřego Marka na najlepszą czeską powieść kryminalną.

KSIĄŻCE PATRONUJĄ

WYBRANE RECENZJE

Lubię, gdy kryminał zmusza mnie do intensywnego myślenia, czujności i łączenia faktów. Powieść Klabouchovej wszystko to zapewnia od początku do końca.

Katarzyna Sosnowicz, Się czyta, LINK

Dostałam wszystko, czego potrzebuję, by dobrze spędzić czas z książką: jest historia sięgająca kilkadziesiąt lat wstecz – aż do czasów drugiej wojny światowej, wątki, których bohaterami było poprzednie pokolenie, podejrzane zaginięcia, rzucające cień sięgający czasów obecnych i aż dwie zagadki współczesne.

Zuza Maniek, LINK

Jestem pod wrażeniem przenikliwości Petry Klabouchovej – jej portrety psychologiczne postaci są tak realne, tak prawdziwe, ludzkie, a jednak tak obarczone różnymi skazami, że możliwe, że to właśnie one są najmocniejszym elementem powieści. Choć świetnie zgrywają się z całością – historią z przeszłości, historią o ludziach, historią o krzywdach. W sposób surowy, tak jak tereny, na których toczy się akcja, bezlitośnie przygląda się temu, co dzieje się w Szumawie, nie ocenia, bo wie, że wszystko przemija, co udowadnia w rewelacyjnie filmowej ostatniej scenie.

Martyna Chmiel, Kryminał na talerzu, LINK

To nie jest typowy czeski kryminał. Czytelnik nie odnajdzie w powieści specyficznego czeskiego humoru. A absurd, owszem jest, ale w innym kontekście, raczej tym dotkliwie negatywnym niż wywołującym cień uśmiechu na twarzy. Bo w powieści „Źródła Wełtawy” każde słowo tnie jak ostrze, powoduje bulgotanie krwi i rozsadzające czaszkę emocje.

Anna Gałaszkiewicz, Sztuka czytania, LINK

Okazało się, że polubiłam czeskie kryminały. Chociaż powinnam dodać, że po przeczytaniu książki Petry Klabouchovej wcale nie było to trudne. Bo jest w nim mroczny i gęsty klimat. Jest małe miasteczko, hermetyczne i pełne swoich tajemnic i zaszłości. Jest morderstwo i świetnie skonstruowane twisty akcji (szczególnie w końcówce), które rozłożyły mnie na łopatki.

CzytaLis, LINK