Pięć martwych psów

SERIA: Marie Výrová, tom 3

Czerwiec, ZOO w Ołomuńcu – pełnię sezonu zakłóca dziwne wydarzenie. Nocą zabito portiera i skradziono trzy niedźwiedzie. Marie Výrová wraz z ekipą usiłują rozwiązać sprawę. Kim byli napastnicy i do czego były im potrzebne baribale?

Tymczasem w pobliskim Šternberku rządzą układy i układziki, a pewien biznesmen w ortalionowym dresie ma pod sobą urzędników i policję. Przeniesiona do tutejszego komisariatu Kristýna Horová bada sprawę zakopanych w lesie pięciu martwych psów. Czy znalezisko ma związek z organizowanymi w okolicy walkami? Ambitna policjantka, wbrew ostrzeżeniom, upiera się, by rozwiązać tę zagadkę.

Dwa nieodległe miejsca i dwie „zwierzęce” sprawy – czy jakoś się ze sobą łączą?

Pięć martwych psów to kolejna wciągająca część serii o śledczych z Ołomuńca. Michal Sýkora znów sprawnie połączył wątki społeczne z niezbędnym dla dobrego kryminału napięciem i odpowiednią dawką czeskiego humoru.

KSIĄŻCE PATRONUJĄ

WYBRANE RECENZJE

Te książki są głęboko uzależniające i nie ma ostrzeżenia na okładce! Uwielbiam tę serię I jej bohaterów.
Niby kryminał ale obyczajowa powieść z Bobem Dylanem w tle. Niby historia ze zbrodnią w roli głównej ale w sumie o ludzich I ich przywarach. I do tego wciągają jak nowy odkurzacz teściowej.

Iwona Pisarska, Kosmofiles, LINK

Dobra zagadka, rewelacyjne mylenie tropów i zaskakiwanie czytelnika w momencie, gdy ten się tego totalnie nie spodziewa to coś, z czego autor w tym tytule nieustannie korzysta.

Martyna Chmiel, Kryminał na talerzu, LINK

Mieliście kiedyś tak, że baliście się czy książka wam się spodoba, a później się okazało, że jest jedną z lepszych, jakie czytaliście? Ja mam tak właśnie z tą.

Joanna Zawada, Kryminalny zakątek książkowy, LINK

Michal Sýkora ma niewątpliwy talent do łączenia ciężkich, mocnych tematów z lekkim, jasnym humorem – przyłoży mocno w głowę i serce, po czym pogłaszcze i uśmiechnie się promiennie. I choć nie ma tu wielu krwawych, brutalnych scen (z ludźmi w roli głównej), to gwarantuję, że czytanie zaboli mocno. I zaskoczy – nie spotkałam się jeszcze z wątkami, które Sykora wziął na tapet!

Zuza Maniek, LINK

Co jeden z hodowców, to większa kanalia, przekonana o swojej wyższości nad pogardzaną resztą lub próbująca dopiero wspiąć się w hierarchii, a Sýkora doskonale potrafi opisać zdeprawowanie przez władzę, tę mikro- i tę makro, i może mało subtelnie, ale przekonująco pokazać, że kto jest podły w drobiazgach, podły jest też w sprawach dużych (lub odwrotnie). 

Kamila Czaja, Artpapier, LINK

Po raz kolejny nie zawiodłam się na historii wykreowanej przez czeskiego pisarza. Michal Sýkora ma umiejętność pisania o niewielkiej społeczności, grupie osób, którą łączy łańcuch powiązań. Przeskakujemy od jednej postaci do drugiej, od jeden sprawy do drugiej, próbując łapać w locie uciekające nitki zależności. Na tyle potrafi zagmatwać swoją historię, myląc po drodze tropy, że naprawdę trudno jest zgadnąć, w którą stronę poprowadzi nas akcja i co najważniejsze, odkryć sprawców całego zamieszania.

Katarzyna Denisiuk, Na czytniku, LINK